Emotie 1: slecht geslapen en het heeft geregend!
Na de vervelende ervaring van overboeking heb ik ondanks fijne bed toch niet echt lekker geslapen. Geen ontbijt, dus 8 uur weg. Motor wilde niet eerste keer starten – geen paniek. In zijn vrij gezet en nog eens en ja hij pakte direct. Het had geregend, maar was nu droog. Op weg naar Grimselpas was prachtig ondanks de regen die nu wel viel, intussen toch de regenbroek maar aangetrokken. Op Grimselpas ff gestopt voor paar foto’s te maken.
Bovenop Grimselpass - nat en heiig - wel mooi!
Grimsel naar beneden - en dan de Furka pass!
Emotie 2: motor wil niet meer starten!
Na fotostop Grimsel gaf de motor geen kik – shit – die hickup van niet eerste keer starten was een teken. Accu leeg! 2 net uitgestapte mannen uitgelegd wat er loos was en of ze de nog warme motor wilde helpen aanduwen – Dat lukte niet de eerste keer, maar ze gaven niet op en 2e keer Yes! Naar beneden nog eens geprobeerd de motor van contact af te halen en te starten – No Go!, In zij 3 toen weer laten oppakken. Dat lukte weer.
Accu dus plat en dit kan na 4 jaar en > 67K km. Furka pas op en vervolgens in Interlaken hulp gevraagd met zoeken naar motorzaak voor een accu. Ik werd netjes geholpen door de (jonge) vrouw van de eigenaar. Op mijn vraag te zoeken naar een BMW dealer in Chur (spreek je uit als Kuur) bleek dat het geval – telefoonnr mee gekregen, maar in Rueras toch maar ff gebeld met die zaak. Geen contact via mobiel. Gestopt bij een kleine zaak onderweg en gevraagd of de jongeman wilde bellen naar BMW – zo kreeg ik wel contact en zou een nieuwe accu klaar staan. Ik zou er dik voor 12 uur kunnen zijn, want van 12-13:30 waren ze dicht. Geen probleem om er te komen. Motor terplekke uitgezet en weer gestart – dat deed hij wel. Dus Lichtmaschinen zou nog goed moeten zijn. Half uur later kon ik weer op pad. Stroom voorziening was > 13 volt, dus OK, het was dus toch echt nodig om de accu te vervangen!
Emotie 3: Opgelucht, maar wel 165 euro lichter!
En niet al te veel tijd verloren. Toen nog tanken en ik ontdekte dat de TTR me de verkeerde kant op stuurde. Dus weer 10 km terug nadat ik de TTR route opnieuw had ingeregeld. Afijn, het werd op weg naar Julierpas natter en natter. Voelde de schakelvoet een beetje vochtig worden op drukpunt. De rubber overlaarzen dus maar aan. 1e keer gebruik en gingen vrij eenvoudig aan. Ik had bij de eerste echte regen al plastic (tank) handschoenen onder mijn motorhandschoenen gedaan. Uit ervaring weet ik dat zelfs met spiksplinter nieuwe goretex handschoenen, deze na uren in regen rijden op de motor deze zich toch volzuigen en je kouwe klouwen krijgt. Die binnen handschoen besparen je een hoop ellende, al blijft het behelpen.
Italie in via Chiavenna, werd het weer droog, dus ff geprobeerd de overlaarzen uit te doen. Dat was niet zo makkelijk en dus maar aangelaten. Maar goed ook, want op weg naar boven naar de San Marco pas, regende het weer gestaag door.
Emotie 4: zwaarste pas ooit San Marco bij regen.
Eerste keer deze pas op, man wat een smalle en slechte weg naar boven met erg scherpe hairpins. Dit werd dus een beste beproeving en gelukkig hield ik mijn lijf aardig droog, al voelde ik water in mijn hals en nek lopen. Bovenaan gekomen in de zeikende regen dus maar ff het restaurant in voor een Latte en broodje. Er zat een jonge fietser bij het vuur te drogen. Ik dus ook mijn natte buff-coll en bivak-coll daar te drogen gelegd. Deze laatste coll heeft me ook goed geholpen om mijn nek redelijk droog te houden, ik deed de waterdichte coll nl. over de jas heen, waardoor er eigenlijk maar een beetje regenwater naar binnen drupte. Verder bleef alles droog en dus redelijk comfortabel rijdbaar.
Emotie 5: tijdsdruk
Door de regen begon ik toch een beetje tijdsdruk te voelen. Ik kon niet echt tempo maken en vervolgens sta ik uiteindelijk droog en wel tijdens de spits in druk Bergamo voor een stoplicht op weg naar de B&B, waar ik voor 7 uur wilde aankomen en toen sloeg me bij het op groen springen van het stoplicht de motor spontaan af – shit, dat is compleet fout, ‘was het dan toch niet de accu?’, schoot gelijk door mij hoofd en ik moest met armgebaren het optrekkende verkeer proberen duidelijk te maken dat ik de motor naar de kant moest drukken. De Italianen waren welwillend en ik kwam veilig aan de kant.
Daar stond een man te bellen. Ik vroeg hem of de Mercedes waar hij bij stond van hem was. Hoewel hij geen woord over de grens sprak werd hem mijn accu probleem duidelijk en ook dat ik hem graag wilde laten helpen met startkabels. Het lukte uiteindelijk de motor weer aan de praat te krijgen. Nu ontdekte ik ook de bron van mijn accu-storing. De mistlampen gingen niet uit en trokken op de een of andere manier mijn accu leeg. De motor moest blijven draaien nu en omdat ik vanavond Wineke nog om ca. 10 uur moest afhalen van het vliegveld, moest ik proberen de accu volledig opgeladen te laten zijn. Alle stroomtrekkers dus losgekoppeld. Koplamp stekker losgetrokken – mistlamp aansluiting los – stekker van TTR afgeplakt etc.
Emotie 7: waar is eigenaresse van de B&B?
Helaas kwam ik dus om 19:35 aan bij het B&B in Prevalego d’Iseo. Een man keer door een bovenraam naar me en ik zei ook bonne Serra. Maar voor de rest geen teken van leven en de man kreeg ik ook niet meer te zien. Wat nu, aanbellen lukte niet en het was een groot boerderij complex van blijkbaar verschillende woningen. Ik herkende van een foto dacht ik
een ander huis verderop, dus daar maar via de achtertuin heen gegaan. De man die net wilde wegrijden was toch zo vriendelijk om naar binnen te gaan, ik dacht die gaat bellen voor me, maar nee hij kwam met de schoonmoeder van Valeria (eigenaresse?, want op zondagavond 7 sep, heb ik haar nog niet gezien?). Deze sprak alleen Italiaans, maar ze begreep wie ik was en druk pratend en gebarend liep ze met me mee en ik begreep dat ze een telefoontje van me verwacht had. Als het me al gelukt was om te bellen, had het door al het gedoe ook niet van gekomen en ik dacht, ach een half uur later dan afgesproken ….
Maar ik kreeg het huis te zien – 3 verdiepingen van ons en een giga balkon. Pfffff, een last viel van me af. Nu nog zien of de motor inderdaad wilde starten – ik had er goede hoop op.
Emotie 7: Wineke komt eerder dan ik verwachtte!
Nadat ik eindelijk gedouched had, dacht ik laat ik eens naar sms kijken, zie ik dat Wineke meldt dat ze om 9:15 aankomt. Oeps …. Het is een uur rijden en het is dan al 8:15 en ik moet me nog in de motorkleren hijsen etc. Toch kom ik om ca. 9:15 aan op vliegveld, sta in 1e instantie bij departure dus vraag waar aankomst hal is. Die blijkt om de hoek en daar zat ze dan hoor mijn lief, al een half uur te wachten op mij!
Dat was dus haar emotie zoveel van die dag, want die heeft ook zitten denken, van ‘er zal toch niets aan de hand zijn?’ Er was van alles aan de hand, dus toch nog knap in feite dat ze maar een half uur heeft hoeven te wachten EN dat was in feite omdat het vliegtuig een half uur te vroeg aankwam!